Toz içinde zerre gider ömürler
Ölürken kimler nereye yürüyor
Nefes azaldıkça hangi yana giderler
Toprağın göbeğinde çürüyor.
Asalaklar göbek atar toprakta
Yaşam yuvarlanır yönü şakrakta
Herkes son nefese ulaşır bu parkta
İskeleti kanıt olur canı eriyor.
Ölüm düşünüp de duygulanırlar
Ölmeden önce kaygılanırlar
Ölmeden görülmüyor sanırlar
Ölümüne pişman, insan kırıyor.
Ölünce asalaklar bayram eder
Ölüme ortaktır herkes gider
Ölüm şakayı bilmez bu kadar
Ölmemek için piçler yalvarıyor.
Kamil At bilgiyi az öğrendim
Nihayet nice huyda yendim
Yaşarken çünkü bir nedendim
Ölmeden ölenler ise çıldırıyor.
Kayıt Tarihi : 29.9.2006 00:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!