Olur Olmaz Şiiri - Suleyman Zorman

Ben seni
olur olmaz zamanlarda düşünüyorum,
dünyanın hiçbir şeye benzemediği anlarda.
Birdenbire içimde bir rüzgâr kalkıyor,
adı sensin,
yönü belirsiz.
Kahve fincanının dumanında yüzün var,
yorgun, suskun, bana bakan.
Tramvayın camında gözlerin,
akıp giden şehre inat
yerimde çivili kalıyorum.
Sokakta bir şarkı çalıyor,
sözlerini ben bilmiyorum
ama kalbim ezbere söylüyor;
sanki sen konuşuyorsun bir yerlerden,
ben susuyorum,
gözlerim doluyor.
Seni özlüyorum.
Sebepsiz değil aslında,
sadece sebebi zamansız.
Günün en saçma yerinde,
bir kaldırım taşında,
bir durakta,
bir hiçlikte.
Telefonuma bakıyorum,
bir ihtimal diye.
Gelmiyor.
Yine de gülümsüyorum,
çünkü sen
bu dünyanın bir yerinde nefes alıyorsun ya,
bazen
bütün mucizeler bundan ibaret.
Sana da oluyor mu?
Gece yarısı uyanıp
adımı sessizce söylüyor musun?
Bir film sahnesinde
beni yanlışlıkla hatırlıyor musun?
Yağmur yağınca
pencereye yaslanıp
“keşke burada olsaydı”
diyor musun?
Söyle bana,
senin de yüreğin
durup dururken hızlanıyor mu,
hiç yoktan yere?
Çünkü ben…
seni olur olmaz özlüyorum.
Ve bu özlem,
beni yaralayan değil,
beni hayatta tutan
en güzel acım oluyor.