Ölür müydün beni biraz daha sevsen?

Çocukken
Rengarenk boncuklar biriktirirdim
Herbirini ayrı severdim
Onlardı vazgeçilmezim.
Onları kolyeye dönüştürdüğümde,
Güzellikte dünya birincisiydim.
Beni seven bir annem yoktu ama
Ben boncuklarımın annesiydim.
O bana buz gibi bakışlarını her doğrulttuğunda,
Boncuklarıma koşar,
Onları sevgiyle okşar,
Kendime ona benzemeyeceğim diye söz verirdim.
Birgün;
Sokaktaki çocuk kavgasına kızıp
Kardeşimi acımasızca maşayla dövüşünü izledim.
Kanım çekilmişti o an,
Bütün iç organlarımla titredim.
İkisi de odanın ayrı bir köşesinde
Bağırarak ağlarken,
Söz veriyorum dedim!
Doğacak evlatlarım!
Ben asla ona benzemeyeceğim.
Gözlerinize baktığımda,
Ruhunuza soğuk kar fırtınalarını göndermeyeceğim.
Hava sıfırın altında da olsa,
Size tüm sıcaklıkları hediye edeceğim.
Sizden tek istediğim,
Arada başımı dizinize yaslasam,
Bana annemmiş gibi sevdiğinizi hissettirin .
Yıllar geçti aradan ve ben...
Annemi hiç görmedim.
Ona bu gece bir şarkı hediye ettim.
“Ölür müydün beni biraz daha sevsen?”