Olur Mu Şiiri - Züleyha Aktaş

Olur Mu

İçimden dedim, birlikte açalım yolları.
Varsın rüzgâr çatıları yıksın, umutları sarsın.
Varsın gecenin koynunda uyusun yıldızlar.
Bize düşen yalnızca yürümek, adım adım—vuslata, olur mu?

İçimden dedim, gökyüzünü paylaşalım.
Varsın bulutlar gözlerimizi örtsün, sınır koysun.
Varsın şehirler unutulsun, sokaklar sussun, kalsın.
Bize düşen nefes almak, omuz omuza—olur mu?

İçimden dedim, kalplerimizi serbest bırakalım.
Varsın acı vursun, umut kırılsın, kırılıp dökülsün.
Varsın ellerimiz yara alsın, izler bıraksın.
Bize düşen sevgiyi taşımak, billur gibi—olur mu?

İçimden dedim, bu serüveni biz yazalım.
Varsın zaman dursun, gönüller geçip gitsin.
Varsın dünya kendi derdinde savrulsun.
Bize düşen beraber yürümek, göz göze, ruh ruha—olur mu?

İçimden dedim, düşersek de kalalım birlikte.
Varsın toprağa karışsın dizlerimizin izi.
Varsın yorgunluk bir tür dua gibi sinsin üstümüze.
Bize düşen sabretmek, yürek yürek—olur mu?

İçimden dedim, gecenin sessizliğiyle konuşalım.
Varsın yıldızlar sırlarımızı saklasın, ay ışığı izlerimizi süzgeç gibi geçsin.
Varsın her adım bir dua, her nefes bir teslimiyet olsun.
Bize düşen sabırlı olmak, kalp kalbe—olur mu?

İçimden dedim, birlikte hayal kuralım geleceği.
Varsın rüzgâr eski korkularımızı uçursun.
Varsın umutlar yeni çiçekler gibi açılsın.
Bize düşen sevmek, ebediyete kadar—olur mu?

İçimden dedim, bir gün bu yol biterse bile.
Varsın ardımızda kalmasın pişmanlık, hüzün.
Varsın bütün yorgunluklar dua gibi süzülsün gönülden.
Bize düşen yürümek, adım adım—vuslata, olur mu?

Nûrferah Züleyha Aktaş
30 Kasım 2021 – 17:25