Anne/m Şiiri - Mecit Aktürk

Âşinadır her evlat eşsiz sevgi sesine
Dil, yavru/M dediğinde, M anlama renk katar.
Hayatın zorlu çarkı dönerken tam tersine
Şefkatli kollarıyla daha düşmeden tutar.

Takvim çanak tutsa da sebebe, bahaneye
Sığmaz anne sevgisi güne, aya, seneye!
Hüzün kokusu siner eksik olan hâneye
Ay geceye küs olur; güneş, doğarken batar.

"Yandım anam!" der insan takılsa ayak taşa
Yâr tereddüt eder de o gelir koşa koşa
İsyan etmek bir yana, incitemeyiz, hâşâ
Annenin bedduası felâket için yeter.

Verseler de dünyayı bir evladın eline
Değişilmez bu cihân saçının tek teline
Aldırmayıp sözüne, gözlerinin seline
İnciten, "öff" diyenler ömrünü heder eder.

Uymasa da çoğu kez yeni yetme gencimiz
"Anaya saygı!" diyor örfümüz, inancımız.
Şayet üzersek bazen, geçtiğinde hıncımız
Uzun sürmez nedamet; yürekler yanar, tüter.

Bahtına pay olsa da yokuş yukarı çıkmak
Aklına dâhi gelmez vazgeçmek ya da bıkmak
Onlar için en zor şey, elimizi bırakmak
O yüzden son nefeste gözleri açık gider.

Duasıyla aşarız her derdi her kederi
Annelere isyanın cehennemdir ederi
Rabbim, yazma kimseye böyle korkunç kaderi!
Annesine zulmeden yaşarken ölür, biter...