Ölür Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Sakın zehir gibi güce güvenme;
Ormanlar kıralı aslan da ölür.
Yırtıcı kaplanım diye gerinme;
Böğürüp kükreyen kaplan da ölür.

Aldanma gördüğün düğün derneğe,
Üzülme yediğin yağsız yemeğe,
Aldırma yattığın çuldan döşeğe;
Atlas yataklarda yatan da ölür.

Gam yeme çarığın yırtılmış diye,
Gam yeme tozların atılmış diyr,
Gam yeme makamlar tutulmuş diye;
Sarayda çalımlar satan da ölür.

Kaldı mı Süleyman fani dünyada?
Hazine sahibi bir Karun ya da?
Ölüm her an hazır sabah, akşamda;
Servete-samana batan da ölür.

Padişahın sonu mezar, değil mi?
Yel esince toprak tozar, değil mi?
Bu dünya geçici pazar, değil mi?
Altın kantarları tutan da ölür.

İnkar kabul etmez, ölüm gerçektir,
Önünde-sonunda o gelecektir,
Süreler sonludur, hep bitecektir,
Deveyi yüküyle yutan da ölür.

En sağlam sarayın deliği vardır,
O delik ecelin kendi kadardır,
Kullar hep geçici padişahlardır;
Tahtlarda keyifler çatan da ölür.

Güvenme sarayım dağlarda diye,
Fermanım dolaşır bağlarda diye,
Namım iz bırakır çağlarda diye;
Namına namları katan da ölür.

Barlıoğlu der ki; boşa yaşama,
Bu dünya her zaman senindir sanma,
Biraz da senden ver, herşeyi alma,
Sağların da ölür, hastan da ölür.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
MÜHÜRLÜ KİLİT isimli Felsefi Şiirler 'inden > 35-37/412)