Ölüp ölüp dirilmek Şiiri - Suzi Ayyıldız

Ölüp ölüp yaşayan ruhum var benim.
Gölgesinin dahi küsüp ırak gittiği, yüreğinin konuşmadığı bedenim var.

Harabe olmuş benliğim,
ölüden beter kederlerim,
gülmeyi unutmuş gamzelerim var.

Gidenlerim var sessiz sedasız.
Birde
Birde .!!
kefensiz gömülenler var, yüreğimin derinlerine.
Hani hani
Kıyılarımda köşelerimde vedalaştıklarım,
İnce ince döktüğüm göz yaşlarım,
Heybeme sığmayan çilelerim,
çuval çuval ahlarım var sahibini bekleyen..

Tarifi olmayan yollarım,
yolunu kaybetmiş yolcularım,
Var işte var.!!
başı dumanlı dağ misali içimi yakan, yuttuklarım var...

Nefes aldıkca çiğerlerime dolan kederlerim,
kurşundan ağır sözlerim,
dilimde parçalanan boğazımı sıkan cümlelerim var hani.!
sahibinin bir türlü gelmediği...

Öfkelerim var tufanlar koparacak kadar büyük,
uyuyan yanardağ gibi sessiz.
Dipsiz kuyuların var yüreğimde yankı yapan canımı yakan.

Düşüp düşüp ölmediğim ucurumlar var kıyılarında dolaştığım...
İydam ettiğim şiirlerim var mesela
küstürdüğüm kalemim,
yası hiç bitmeyen mürekkebim var.

Noktalarım koyamadığım
Yutkunduğum virgüllerim ,
yüreğime haykırdığım ünlemlerim var Ayraçlarım var kalbimle, beynimi ayırdığım düşünmeyi unutturan...
İşte bitmeyen lakin tükenmiş,anıt misali duran bir ben var taaaa içimde...
SuZi