Ölünün Şiiri Şiiri - Aydınlı Tevfik

ÖLÜNÜN ŞİİRİ

Sebep diye bir şey yok aslında
Tutuldum işte, belki gözlerine
Muhteşem bir edayla çocukça sözlerine
Bir şiir istemiştin benden
Baş harflerinden oluşan
Haykırış çıktı kalemimden
Onca şiir yazmıştım oysa sana
O an yazmamıştım onu söyleyemedim,

Nice karanfiller serdim düşümde
Gülleri dikensiz verdim canını yakmasın diye
Tek bir kelimeyle hapsettin beni
Sokakların acı iniltisi kaldı geriye
Asi rüzgârlarla harap oldu Erzincan

Odanda vazoydum senin için
Tozlu raflarda kör olmuş kara kitap
İçinde çok şey haykırıp konuşamayan
Ya da radyo frekansı olmayan
Sadece dururdum boş kenarda

Korkularımı yenip söyleseydim keşke
Bu kadar büyümezdin belki bende
Ama şu kadar da olsa yoktum sende
İçime gömdüm seni kimsenin göremeyeceği
Küçülmek istemedim hayranı olduğum gözlerinde

Başlamadan bitmeliydi her şey ne yazık
Olmayan bir sevgiyi söyledim yüzüne,
Çırpınıyordu aslında çıkmak için
Çok değil sade birkaç kelime
“Onu değil yalnız seni sevdim” diye

Pişmanlık nedir, öğrendim için için
Çok sordum kendime acaba niçin
Alevlendiğinde yüreğim görünce seni
Ateşi içimde sıcaklığı yakarken teni

Sana duyduğum sevginin gölgesini
Biran verseydin anlardın
Ölümüne sevmenin ne olduğunu
Sana yazdığım şiirlerim virgülünü
Oturup ezseydin yazmak için bilirdin
Kaleminin kanını akıtmanın zorluğunu
Bir kez bakabilseydin benim gözümle sana
Bir çift gözün çaresizliğini görürdün,
Akıttığım yaşların tek tanesini akıtsaydın
Kavrulan teninde yankılanırdı sevgim
Zindanımın duvarlarıyla yüzleşseydin bir gün
Duyardın seni sevmenin hassasiyetini
Yürüseydin yokluğumda yorgun dizlerinle
Hayalim belirirdi köşe başı kaldırımlarda
Telefonunun siyah ekranına baksaydın durmadan
Beklenilen kelimenin değerini anlardın
Çekseydin uykun olmadığı halde yorganı üzerine
Hiç bu kadar zor gelmezdi yaşamak

Boğazımdan çıkan tek bir söz olsan sana karşı
Batardı kelimeler ardı ardına,
Zor olmazdı bu kadar konuşmak
Ve söylediğim her kelimeye susmak

Bir göz kurşun söz ise hançer olup
Saplansaydı yüreğine
Ensende olurdu nefesi Azraillin
Bir şarkı yankılandığında bir yerlerde
Beni hatırlatsaydı sana
Onca kelimesin manası derinleşirdi kulaklarında

Bırak duvarları, gözyaşımı, yalnızlığımı
Hiç mi bakmazsın gökyüzüne
Sırf seni izlemek için onca siste
Solu bir yıldız belirir her gece
Lapa lapa kar olur yağar üzerine
Duymaz mısın karın uğultusunu
Olanca çığlıkta bir şeyler fısıldar kulağına
…….
Kaybedilenlerin ardından giyilir siyah
Bense kaybettiğim şeyler için değil
Kazanamadığım sen için giyerim her sabah
…..
Tuhaf gelir sana gülersin belki
Yaşadığım acılar huzur verirdi sanki
Ta ki göreli elinde başka bir eli
Hangi çarşaf örter bu amansız seli

Sorduğun değer mevzusu acı ama
Böyle bir tutkuyla sevmiştim seni
Sense düşündüğümden de iyi onurlandırdın beni
Bilir misin seven hisseder derler
Biliyordun bakışlarımda ki yorgunluğu
Kader işte bir adımda olsa dönülmüyor geri

Uçurumun kıyısında düşlüyorum hala dünü
Anlıyorum kolay değil okumak
Yorgun kelimelerle ÖLÜNÜN ŞİİRİ ni
Sevgim söylediğim gibi ömür boyu
Fakat sen yoksun artık
Bir tek gözlerinde bulmuştum kendimi
Boş ver sen olmasan da yaşarım ben onu
Sakın ha üzmesin yazdıklarım
Benim seni sevdiğim gibi sev onu
Yeni başlangıç işte neylersin başlamadan bitmiş sonu
Bitkin vücut, titrek bir ses tonu
Benim ki acı fakat hayatın oyunu
Zor geliyor ama vardır her başlangıcın sonu

……

Kahretsin ki ha değince çıkmıyor can
Bir kere aktı mı duralmıyor kan
Sabah ezanı sonrası ağarınca tan,
Kaybolunca gökteki seni izleyen yıldız
Bil ki yokum o gün, bil ki yalnız geceler
Unutma ki bir tek Azrail’e verilmiyor can…