Ölünün Gölgesi Şiiri - Talat Ülker

kirlenen göklerin yağmurlarında
kanatları ıslanır turnalarımın
saplarım göğün gürültüsüne şimşekten mızrağımı
kılıcımdan ak bulutlar asılır
ve sesi kısılır Umay ananın
ertelenmiş menzilinde sevdamın
ümitlerim kara toprağa düşer

ağlayan gecelerin sahibi de yok şimdi
Yusuflar kuyulara
Züleyhalar saraylara sığınmış
bedelsiz davetlerde kaybolmuş
kiralık gönüllerin emanet sevdaları
erişmek mümkün değil menzillerine aklın
sıla uzağa düşer

evsiz barksız
yersiz yurtsuz umutlarım
yol bekleyen tutkularım var
küçülen gönüllerin sokak sefalarında
şehvetin atları gelir dörtnala
sevda ayağa düşer

bulutların kanını
ufka döker yıldızlar
can havliyle geceye kaçıp saklanır hilal
kanlı bir cenk başlar gönül yurdunda
gün boğulur bulutların ardında
kanım şafağa düşer

düşlerim hüzün çiçeği
gün uykudan öç almanın vaktidir
masal artığı gölgeler kanını içer şafağın
günahkar gecelerin karanlık göklerinde
yayını yıldızlar gerer hilalin
göğsüne saplanır sitem okları
güneş yatağa düşer

ve bir gün ben
atsız ve pusatsız
dağlara varırım
gece yarısına düşer tetik
yalnızlığı alnından vururum
aklım yedekte
yüreğim yitik
gönlüm tuzağa düşer

kut vermez bilgiler
bitikler öksüz
kelimeler lügatsizdir Kaşgar’da
baturları lal eyler
öznesi ihanet kokan cümleler
göğü yırtar Urumçi'de çığlıklar
Azapay’ın kirpiğinden damlalar
sarı ırmağa düşer

Vey suskun
Tuna dargın
haritam kan içinde
gün gönülden güç almanın vaktidir
kös vuruyor sefer var
gün yağıdan öç almanın vaktidir
kurt başlı gökçe tuğların
gölgesi bu çağa düşer

kolları koparılmış
kesilmiş bacakları
bir ölüyü gezdirir
sokaklarda cüceler
o ölünün gölgesi
Altaylarda her sabah
kurt başlı tuğa düşer