Ölümünün Ardından Kör Kadına...

Yıllar önce mahallemizde kendi halinde kör bir kadın vardı
Yaş yetmişlerde yaşamak ona hem tatsız hem haramdı
Şimdiye değin kaç güneş batsaydı da yine aynıydı
Çünkü güneş doğarken bile ona hemen kararırdı...

Son nefesini verdiği ikibin on yılı yazı zaten arsızdı
Kısmet değilmiş hiç evlenmedi zaten hep kızdı
Hayat kendine kendide hayata gülmedi hep kızdı
Sorsaydınız kadere küskündü hele zaman hep hırsızdı

Giderdim yanına elimde meyve sözümde tebessümle
Ağlardım sessizce bu nasıl kader yeter artık deyimiyle
Biçare bir hayatı vardı odası giyimiyle herşeyiyle
Giydi beyaz kefeni çok görülen sesi çok ufak bedeniyle..