Ölümüne Terk Şiiri - Rifat Çamoğlu

Nasıl anlatsam nerden başlasam fark etmez.
Yaşananları şiirlere sığdıramam/ Kağıt-kalem yetmez.
Sen bitirip git../ Git ama bende bitmez.
Yürekten seven insan/ Bir anda terk edemez!

Kulun-kölen oldum yetmedi.
Ağladım,yalvardım kimse göz yaşlarımı silmedi.
Vefasız/ Vijdansızz yürağin sevmek nedir bilmedi.
Artık sevsende fark etmez....!

Emrine amadeyim prenses hazretleri.
Şimdi mi giyeyim,yoksa bir tek emrinlemi kefeni?
Eğer ben ölürsem sayende/ Son şiirimi/
Kölenin vasiyeti olarak okurmusun?

Oku ki,herkez bilsin prensesin prensine yaptıklarını.
Oku da,sevenler daha çok sevsinler sevdiklerini.
Ve prensesim son satrına şiirimin/
O bir apptaldı/ Bir prenses sevdi/

Hakkı yoktu bir prenses sevmeye/
Layık değildi bir prenses tarafından sevilmeye/
Onun için terk edildi/ Ölümüne......!
Ve nihayet layığını buldu...Öldü diye yazsam...?

Lütf eder/ Aptal aşığın için narin gözlerinden/
İki damla yaş süzülürse/ Melek yüzündeki gamzene.
O anda beni,seni nasıl sevdiğimi düşün.
Yalvarırım ağlama/ Yazık olur göz yaşlarına......Yazıııııkk...!