Ölümüne Sevdalar Şiiri - Abdülhamit Kanca

Gecenin bittiği yerde
bir kız ağlıyor
Alçak bir pencerede
Kimbilir belki gurbettekine
Belki parlak ışıklarda yitilmişliğine
Belki de düşünür gönderdiği sevgilisini
Ötelerin ötesinde...

Kız ağlıyor yine;
İzliyor sanki çekilmiş fotoğrafları
Sırasıyla yüreğinde.
Almak istiyor birini
Tutamıyor her seferinde.
Yanıyor bu kız belki de
Sevmeyi bilmediğine,
Belki de sevdayı öğretemediğine...

Haykırıyor yeni gelen şafağa sessizce
“Gözyaşlarım sürecek mi daha?
Değecek mi ızdırapların şenliğini yaşamak,
Yazılacak mı acaba muhteşemi kaderlerin.”

Hala ağlamakta bu kız;
Kim ki acaba
Gözlerinin daldığı yerdeki bu sevgili?
Siler gözyaşlarını şimdi
Bakar ellerine damlaların birleştiği yerde.

Devam eder bu kız ağlamaya
Ummanlar yaratacakmış gibi,
Bilmem ki bilir mi o birisi
Onun ona yandığını?
Bilir mi gözyaşlarında yıkanmayı?
Böyle büzülüp içe akmayı,
Bilir mi yıldızları nişanlamayı,
Böylesine Tanrı’yla konuşmayı?
Yıldızları boşver,
İster mi acaba hiç olmazsa
Ahirette buluşmayı..

Hay Allah uyandım!
Rüyaymış meğer bu gördüklerim.
Vurdum kafama sersemce;
“Oğlum öğrenemedin hala
Böylesine ölümüne sevdaların
Kül tablalarında söndürüldüğünü.

mart”99/Samsun