Ölümüne Sevda Şiiri - Erol Korkut

Oysa seni ne çok sevmiştim
Benim nadir yerlerde yetişen kır çiçeğimdin bazen
Bazen de sevgi dolu menekşem
Bazen koruyucu meleğim
Nede güzeldi gözlerin
Sen sadece güzel bakıyor desende
Hem güzel bakıyordu hem de güzeldi zaten
Hep kavga ederdik seninle
Bazen sana çok kızardım
Bazen de kavga ederken severdim seni
Nede çabuk sinirlenirdin
Ne çabuk kızdırırdın beni
Hele O gülüşün yok mu
Beni öyle mutlu ederdi ki
Beni benden alır sana getirirdi sanki
Hala kulaklarımda o eşsiz gülüşün
Duymak için tekrar ömrümü verirdim
Bugün beraber gezdiğimiz yerlere gittim
Seni sorar gibiydi
Merter, Bayrampaşa ve Cağaloğlu
Nerde hani nerde o diyordu sanki
Ama sen benden çok uzaktaydın sevgilim
Gözlerim beni dinlemiyordu bugün
Akıtıyordu saklı kalmış gerçeği
Sonra saklandım bir kenara
Ve seni aradı gözlerim
Belki çıkar diye Gülhane kapısından
Ama boşaydı belli
Gelmeyecektin ve görmeyecektin beni
Ve bir daha söyleyemeyecektim beklide
Ben sana şeyi söylemişmiydim diye
Fırtınalar kopuyordu yüreğimin derinlerinde
Özlemin daha da büyüyordu özlemimde
Ölmeyi istiyordum
Ölümün güzelliğini ilk defa senle hissediyordum sevgilim
Beklide unutulan iki kelime
Anlamını yitirmemiş bir şekilde
Seni çok seviyorum
Hala diyebiliyorum sevgilim.