Ölümüne Raks Şiiri - Canan Özanaç

Sonra figüranlar çıktı sahneye.
Esas oğlanla kız olabilme çabasında
El bilekleriyle kalça gamzeleri yarıştı.
Dokuz sekizlik ritimle
Ayak bilekleri
Darbuka sesine taş çıkardı.
Alları morlara karıştırıp kıvrım kıvvrım bel
büktüler.
Rimelleri yanaklarına sızdı kızların
Gömlekleri kaburgalarına yapıştı delikanlıların
Hırs kapıştı.
Önce çiçekler soldu
Tutunduğu dallardan solup solup koptu
yapraklar....
Yağmursuz topraklar gibi çatladı dudaklar
Ateş düştü avuçlarına izleyenlerin
Gözbebekleri fırladı yuvalarından
Çığlıklı alkışlar tutturdular
Yerin yedi kat dibi inledi topuk tıkırtısından
Şimşeklerle yarıştı ıslıklar....
Cemre düşmüş diyorlar,
Toprağa, suya, havaya
Nehirler kudurmuş
Köpük köpük yıkıyorlarmış kıyıları
Gelincikler başkaldırmış papatyalar arasından
Efil efil çimen kokuları yayılmış
Rahmi çatlamış toprak ananın,
Kimin umurunda
Kim anlayabilir raksla maskelenmis bir hüznü
Sol anahtarıyla kitlenince kulaklar,
Kim duyar hıçkırıkları
Ruhum diyorum,
İki gözüm, ruhum
Ihlara'da koca bir "çereşe" boşaltılmış
Ezilmiş üzüm taneleri gibi
Ya haraba ya şaraba....