Ölümüne Aşk Şiiri - Bahattin Karagöz

Alevdendir gül dudağı,
Yanağında gülzar ben'i...
Hüsnü taşırır bardağı,
Döner başım, bozar beni...

Kaşları yay, kirpikler ok,
Sağdan, soldan kurtuluş yok,
Özlettirir, amma pek çok,
Kızsa, sürgün yazar beni...

Öyle zalim, aşk yobazı,
Pençe vurur bazı bazı,
İndirir şahı, şahbazı;
Kanlım, avlar hezar beni...

Hem iyi hem kötü kendi,
Vuslat yeri Ötüken'di;
Yetmedi, sabrım tükendi;
Yakar azar azar beni...

İçerimde iniş-yokuş,
Edemem ki değiş-tokuş;
Bu nasıl bir hançer sokuş?
Biçer sanki hızar beni...

Bu yola saptım sapalı,
Ümit kapısı kapalı,
Canı cana kul yapalı;
Alır, satar pazar beni...

Arınmanın bir çözümü,
Gönle dolan aşk közü mü?
Yurt edinir can özümü;
Sürer, eker, kazar beni...

Dileğim var, kıvrandırır;
Söyleyemem, o sandırır,
Neden böyle canlandırır
Kalbe değen nazar beni?

Düştüm, çıkılmaz kuyusun,
Gözüm, gözünde uyusun,
Öyle bir uyut ki yusun
Sularında Hazar beni...

Çağrıya ilk kim ben desin?
Benim gibi bir bende'sin! ...
Ben sendeyim, sen bendesin;
Sensiz almaz mezar beni...