Ölümüne Aşk Şiiri - Kazım Üçok

Onca kalabalığın içinden
Fırlayan bir delikanlı
Bir anda tüm engelleri aşarak
Uçuruma doğru koşup
Son noktada durdu

Şaşkın bakışlar arasında
Falezlerden aşağı
Bir kartal gibi bakıyordu
Sonra dönüp geriye
Ellerini iki yana açarak
“Seni seviyorum
Seni seviyorum! ” diye haykırdı

Yine aynı kalabalığın içinden
İleri fırlayan bir genç kız
Aynı kararlılıkla
“Ben de seni seviyorum
Ben de seni seviyorum! ” diye cevap verdi

Gerçekte bir oyun muydu bu olanlar
Yoksa yaşanacak bir dram mı
Anlamaya çalışıyordu herkes
Şaşkındı

Oğlan kıza dedi ki
“Seni deliler gibi seviyorum
Seni çılgınlar gibi seviyorum.”

Kız birkaç adım daha yaklaştı
Ve dedi ki
“Ben de seni deliler gibi seviyorum
Ben de seni çılgınlar gibi seviyorum.”

Oğlan da kız da çok kararlıydı
Ölümüne aşk dedikleri
İşte bu olmalıydı
Oğlan kıza dedi ki
“Ben seni
Mecnun’un Leyla’yı sevdiği kadar
Ben seni
Kerem’in Aslı’yı sevdiği kadar seviyorum.”

Kız birkaç adım daha yaklaştı
“Ben de seni
Leyla’nın Mecnun’u sevdiği kadar
Ben de seni
Aslı’nın Kerem’i sevdiği kadar seviyorum.”

Herkes onlara bakarken
Endişe ve korku içindeydi
Kimse ne yapacağını bilmiyordu
Sanki nefesler tutulmuş
Tiyatrodan bir sahne izliyordu

Oğlan kıza dedi ki
“Ben seni ölümüne seviyorum
Ben seni ölümüne seviyorum.”
Ve kız
Birkaç adım daha atıp
Sarıldı yağız delikanlının ellerine
Ve bakarak göz bebeklerine
“Ben de seni
Ölümüne seviyorum
Ben de seni
Ölümüne seviyorum.”

Son sözleri bu oldu
Eller kenetlendi
Bedenler kenetlendi
Bir süre öylece kalakaldılar
Ve sonra bıraktılar kendilerini azgın sulara
El ele
Kayboldular...