Ölümüne Şiiri - Naki Aydoğan

Ölümüne
Kendime olan çabamda
Ölüme çalışıyorum ölümüne
Zamanla kendi mi öldürürüm
Bak doğa ölüyor
Ben niye ölmeyeyim
Ben uygarlık getirirken
Doğa çöl getirir ardından
Gitmesin doğa bende gitmeyeyim
Cennet olsun dünya
Cennet olsa bile dünya giren ölür
Kurtuluş cehennemde kalır
Kaç yiyecek seni canavar
Yakacak seni zebaniler
Dünyadasın yine
Hı iyi kötü cennet ve cehennem
Acaba hangisini inşa etmeliyim
Tabi ki cenneti
Cenneti kurarken dışımda
İçimde cehennem ateşi yanar
Sırat köprüsünden geçerim
Sevdaya mı düşsem,
Yoksa nefretimle dikilsem mi?
Aklımla yürüyeyim en iyisi
Ruhumda izi kalsın
Aklım alır götürürse ruhumu
Bilmediğim yerlere
Aklımdan isterim geri verir
Yine yürüdüm mü?
Bastığım yeri dönüştürdüm.
En iyisi geri döneyim
Yine dönüştürdüm aynısı değil
Neslimde değişmiş
Demek ki doğada ben
Bende doğadayım
Doğam doğada durmaz
Yerinde durmaz uygarlığım
Ardım sıra beni vurur
Arkamdan vurur, kahpece
Silahım ağzımdaki diştir
Elime geçirdim mi dişimi
Çok başlı ejderhaya dönüşür
Kavgam vahşete dönüşür
Bir gün kabul etmişimdir
Bir günde de ruhum çökmüştür
O gün bedenim yıkılmıştır
Uygarlığım kalkıp yürümüştür
Uygarlığı yürümeyenin vay haline
Cehennem ateşi içimizde
Bak orta doğuya uygarlık çatışır
Bak Afrika’ya uygarlık kurulamaz
Bak biz aydını ardından vururuz
Kalksın yürüsün diye uygarlık