Ölümünde Gurbeti Olur mu? Şiiri - Ömer Ulu

Gündoğumunda ki taze aydınlığa benzetirdim
Yüzünde ansızın yanan tazeliği

Her sabah ellerinin beyazlığında yıkanırdım
Gözlerindeki sıcacık ışıltılar kurulardı
Hayatımın sel basmış afet alanlarını

Sesin çağırırdı güzün söndürdüğü ateşleri
Yeniden ve sönmeyecek şekilde yakmaya
Hayalin tutup çekerdi beni
Gecenin gökte gezindiği anlardan
Yıldızların ışıklara tutunup yüzdüğü anlara

Ne hoştu seyretmek makyaj yaparken seni
İzinsiz elbise altına giren başak tanes gibi
İzinsizce sarsılmayacak saltanatını kurardı
Gözlerimden gönlüme doğru hızla inerken

Birçok kadının yaptığı gibi
Sıkıntılarını dökerdi yeni saçrengine
Hemen de alışırdı saç rengin tenine
Çekildiğinde yalnızlığının şehrine
Sözün kanatları bile çarpsa
İncinirdi sessizliğinin gizemi

Mutluluk yayılırdı kaderime
Dudaklarından dökülen her kelimeyle
Her kelime arttırırdı seni sevme arzumu

Gökyüzü daha bir mavi
Denizler görmediğim kadar çarşaftı
Geceleyin yattığında düşlerinde uyurken ben

Bir gün ölüm yatırır kefenin döşeğine
İlahi huzurla kucaklarım davetsiz misafiri
Ama bakışların ve özlemin kalır gözlerimde

Ölümünde gurbeti olur mu acaba
Vade dolunca bulabilir miyim seni orada?