Ölümün Yaşandığı Yer… Şiiri - Kemal Yavuz

Ölümün sırrı yaşlı bedenlerce çözüldüğünde
Düşen maskelerin altından çıkan dişsiz ağız
Ruhunu yitirmiş
ağzı açık ayran budalası gibi,
Gülmekte mi, ağlamakta mı,
ya da konuşmak istiyor gibi ya, lal olmuş…
göz çukurlarım da, kulaklarım da boşalmış siyahla,
kimse var mı yukarda?
Kemiklerimin dirliği için lazım olacak kalsiyumu
Göz yaşlarıyla yollayacaklardı çocuklarım;
Unutulmuşluğun acısıyla kafes kemiklerim ufalanmakta
Acısını duyumsadığım,
Kemiklerim değil…
Kendime dair,
Sevebildiğim bir şey kaldı mı ki yukarıda?
Birbirleriyle tebelleş olmuş
bıyık ve sakallarımın arasına gizlenmiş bir gülümsemeyi
Hiç algılayamamış salaklar kaldı yukarıda;
Sigara içmemi engelleyip duruyorlardı,
Hiç sevmezdim,
Hiç birini;
Zaten onlar da ağlamaya o yüzden gelmiyorlar
Kemiklerimin kalsiyumu için...
“Aslında bir sigara olsa,
kimseye minnet duymam ya…”

Şiirlerimin de her biri saçma sapan şeyler,
Öykülerimin de,
Romanlarımın da,
Tablolarımdan, akrilik ve sulu boyayla olanların da…
Niçin vakit öldürmüşsem onlarla,
Hayret!
Ölümün yaşandığı yer,
ebatlarıyla ne kadar ki?
Mezar kazıcılarına sordum;
İki metre boy, seksen santim en, bir buçuk metre derinlik
Dünyanın yedi harikasından birisi,
Khufu’nun mezarı,
ama benimki de fena değil...
Ey ölüm,
Hangi mezarda
Daha mutlusun?
Benimkinde internetli bilgisayar da var...
"Bir sigara olsa,
Tam da şimdi,
Öyle canım çekti ki…"

Göğüs kemiklerimde saplı kalmış,
Paslı mermi çekirdekleri yanıltmasın seni;
Beni onlar değil,
Kardeşim öldürdü…
Bu gerçeği kavradığımda
Ben de onu öldürdüm
Bir baktım
Birileri ellerini ovuşturmakta keyifle
Ne yapabilirdim ki?
"Hakikaten canım çok çekiyor
Bir sigara içmeyi..."