Yalnızım… ilk defa bu denli açık yazıyorum bu satırlara… hayret ediyorum kendime, cesaretime gülüyorum… neden aldım bu kalemi elime bilmiyorum… içimdekileri neden yazasım geldi birden bire ben de anlamıyorum…
Ümitlerimi arıyorum kendimi kaybettiğim zamanlarımdaki gibi… ve ilk kez korkuyorum… çaresizliğimle yitirdiğim inançtan, belki de yalnızlığımdan… korkuyorum çünkü bu hayatta yalnız olduğumu biliyorum… elimi uzatınca tutacak, yere düşünce kanayan yaralarımı ‘kızım’ diye saracak kimsem yok… gözyaşlarım, acılarım ve içime sığmayan gençliğimle bir başınayım…
Özlemlerim çok benim saklayamadığım… sevgiye, şefkate ve aileye olan açlığım büyüyor git gide… şimdi böyle konuştuğuma bakmayın, eskiden bu kadar karamsar değildim… çünkü o zamanlar eksikliğini hissetmediğim şeyler vardı elimde… ne getireceği belli olmayan kader, yeri geliyor yersizce elimizdekileri de alıp götürüyor… onlar kayıp giderken avuçlarınızdan siz sadece izliyorsunuz…
çaresizlikle Baş başa kalınca uyandım ben de pembe gözlüklerimi takıp uyuduğum rüyadan… geçmişim de kalanları bir kıvılcımı körüklemek kadar aptalca buldum hep… korktum onlarla yüzleşmekten… içine düştüğüm bataklıklarda bile, yıldızlara bakmaktan vazgeçmedim… karanlığa sığınan yalan dolu insanlardan, ümit ışığına tutunmayı başarmıştım…
çarelerim tükendiği zamanlarım da oldu zamanında… böyle anlarımda inandım tek çarenin içimdeki ben olduğuna… çok geç olsa da tanışmıştım sonunda hayatla… iyi yüzünü görmek nasip olmasa da şu gönlüme, çoğu zaman vicdanının sesini de duyabilmiştim çok uzaklardan gelen çocuk sesleri gibi…
şimdi ümit biriktiriyorum kaybolan yıllarımda… tekrar kalkmak için ayağa cesaret tohumları ekiyorum, kuruyup giden gençliğimin bahçelerine… korku var hala yüreğimde ama, ben de uyandım artık uyuttuğunuz yalanlarınızdan… açıldı gözlerim sayenizde…
madem bir oyun oynuyoruz, atın zarları, çevirin kartları… çünkü artık ben de varım.. kaybedebileceğim her şeyi hayat aldı zaten, kalmadı hiç bir şeyim… tek bir servetim var bu masaya koyabileceğim… vazgeçtiğimi sandığınız geleceğim… bu kumarbaz dünyanın sahtekar insanlarıyla oynayacağım son oyun olacak… ve bu sefer üzgünüm baylar, merhamet beslemiyor kalbim uzun zamandır, gözleriniz şaşkınlıkla dolacak… yanacak canınız, benim içimdeyse bir hayat doğacak… alıştırsanız iyi olur kendiniz şimdiden … çünkü intikamım ölümle dans ediyor olacak...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta