Ölümün Soğuk Yüzü

ÖLÜMÜN SOĞUK YÜZÜ

(Sevgili Anneannem Emine Doğan’a)

Hayatın bir başı bir sonu olduğu gibi
Her şeyin ve herkesin bir sonu vardır
İşte gün kararmak üzere
Günün de sonuna geldik anneanne
Gün geceye gebe kaldıkça
Soğuk bir gölge düşüyor yüzüne
Işık yansımıyor artık düşlerine

Başka başka boyutlara yol alıyor ruhun
Gecenin karanlığıyla ruhun gidiyor bilinmez uzaklara
Ve o bilinmezlikte buluşacaksın annen ve babanla
Karanlıktasın ama kararsız değilsin
Ses bekliyor çığlıkların sessiz bir gemide
Her taraf boşluk hız alıyorsun dibe doğru
Tutunamıyor adımların gidiyorsun durmadan

Yaşamın boyunca hiç mutlu olamadın belki
Belki de içten bir gülümseyişe sancı çektin senelerce
O güzel gözlerin kör karanlık gecelere mahkûm kaldı
Sen güzel gülüyordun ama
Gözlerin karanlığa mahkûm etmişti seni bir kere
Yirmi yılın geçti karanlık puslu bakışlarda
Sen de bir gün görmedin
Sen de mutlu olamadın be anneanne

Hatırlıyorum da
Gözlerin aydınlık günler kadar güzel bakardı
Karanlık senden korkar ışık sana kucak açardı
Gençtin yiğittin dağlarla güreşirdin
Biz de çocuktuk o zamanlar
Koyunları otlamaya götürürdük birlikte
Biz ablamla papatya toplardık
Sen de o papatyalardan taç yapardın saçımıza

Son bir kez göremedim
Bir yaz güneşinden ödünç aldığın yüzünü
Öpüp koklayamadım bana taç yapan pamuk ellerini
Şimdi mahcup ay ışığı örtüyor o yorgun bedenini
Gözlerim kapanır kapanmaz gözlerin yaklaşıyor gözlerime
Gözlerin ne de güzel bakıyor anneanne

Sen yaşarken farkına varamadığım güzelliğimsin
Bakışında huzur bulduğum Atam
Canımın canı, anamın anasısın
Bizleri bırakıp gitmek istiyor yorgun bedenin
Buza dönmüş o gül yüzün pamuk ellerin
Sevgi dolu bir bakışla son nefesini verdin
Ve “ölümün soğuk yüzü” gelmiş yüzüne anneanne

13. 06. 2007 / ANKARA