Ölümün Soğuk Elleri Uzandığında

Her şey anlamını yitiyor,
Yitik bir ezgide, çoğalıyor hüzünler. Git gide külleniyor yüreğimde anılar ve anlamını yitiriyor söylenemeyen her cümle dilimde.

Esir ediyoruz kendimizi, kendi kurduğumuz zindanlarımızda. Düşler kuruyoruz, her düş kendi darağacında asılıyor. Faili meçhul aşklar gömüyoruz yüreklere. Zaman bir avcı gibi vuruyor bizi yüreğimizden…

Kaçamıyoruz, gidemiyoruz…Vurulup düşüyoruz…

Caddeler, sokaklar arşınlıyoruz, durmadan sıkıştırıyoruz kaldırım taşlarını yalnızlıklarımızla ve yine her yalnızlığın ardında, yalnızlıktan beter bir gölge peşimizde… İliklerimize kadar işliyor o yalnızlığın zift kokusu…

Uzaklarda bir aşk raydan fırlıyor. Başka yalnızlıklar dökülüyor kaldırımlara ve her yalnızlık kendi içinde bir muamma…

Kimse anlamıyor…

Gözlerde son parıltı sönükleşiyor gitgide. Ve anlamsız bir his kalıyor içimizde, maziye dair.
Silik anılar uçuşuyor benliğimizde
Ve
Gitgide yabancılaşıyoruz içimizdeki bize.

Sığınaklar yapıyoruz kendimize. Kimselerin bilmediği, kimselerin görmediği, kimselerin girmediği…Yalnızlıkla kuşatılmış sığınaklar…

Asla fethedilemeyen kaleler misali…

Ve düşler kuruyoruz sığınaklarımızda,
Üryan hayallerle sırnaşıyoruz durmadan.
Maziye isyan ediyor bir yanımız, bir yanımızsa mazinin gölgesinde keşeke’li zamanlar tüketiyor ömürden…

Kendi kurduğumuz düşlere yeniliyoruz kendi sığınaklarımızda…
Ve mevsimler gelip geçiyor. Biz sığınaklarımızda ömrümüzden sayfalar tüketirken…

Bazen bir düşe sarılıyoruz sımsıkı… Kendimizi en yalnız hissettiğimiz zamanlarda yine o sığınaklara kapatıyoruz kendimizi

Bazen bir ses duymak istiyor yürek, cılızda olsa, uzaklardan da gelse…

Bir ses…

Öylesine sıcak bir omuz başını yaslayacağı… En savunmasız anlarda çıkan fırtınada bulduğu ilk saçak altına sığınmak gibi…

Ve

Vefa dolu bir aşk istiyor insan ömrünün son deminde,

Hayatın bütün vefasızlıklarına alışmasına rağmen, yinede vefa diye inliyor yürek
Ölümün soğuk elleri uzandığında yanıbaşına…

Gülşen ÖNCEL BOSTANCI