Ölümün Sessizliği Şiiri - Ali Gökhan Cihan

Yağmurlar gibi aktı yüreğim
Gözlerimden akanlar kana karışmış.
Vücudum sessizliğe bürünmeye hazırlanıyor
Bak kış ayı geldi, susma zamanı
Sensizliği içimde hapsetmeliyim
Belki de hiç çıkmayacak kadar zaman geçmeli
Acaba hayatımdan çıkarmalı mıyım?
Sonsuza dek.
Bilinmezler dünyasında bilinmezleri oynuyorum.
Hem de bu alem de tek başıma
Yorulmuyorum zannediyordum,yanıldım
Hayat parça parça koparırken beni benden
Aslında gidenler sendin yavaş yavaş benden
Kopuşlar canımı yakmıyor sanma
Yavaştan ince ince kanımı çekiyor
Vücudum sensizliğe bürünürken
Ölümün sessizliği kulağımı çınlatıyor
Ta ki beyin hücrelerinin yok olmasına kadar
Biliyorum birgün bitecek nefesim
Hayatımda bıraktığım sana ait tek anım
Bana bıraktığın sonsuz tadındaki nefesin...