Ölümün Sesi Şiiri - İrfan Karapınar

Tüm nefesimiz pislik kokuyor
Yalanlarımızın üstünde tepiniyoruz
Tatlı hayallerimiz ruhumuzu okşarken
Kör bir ölüm çalıyor kapımızı
Boş bir ahenk içinde çırpınıyoruz

Taş kapılarını açtım gecenin
Sefil kollarına attım kendimi
Çılgın bir şimşek gözlerimi yaktı
Piyanolarda ölüm tuşlarına basıldı
Ben yalnız,kalabalıklar içinde,ben yapayalnız
Perişan hayatım hayallerime hapis
Altın zincirler vurulmuş kollarıma
Bir anlamsız dünyaya gülümsüyorum
Garip garip insanlara gülümsüyorum
Ve uzun gecelerin kabusunu sayıklıyor beynim
Ve hazin sonumu çağırıyorum
Çürümüş cesedime tükürenler görüyorum
Bir dağ doğurmak için beklerken
Ateş,sihirli parmaklarıyla gözlerimi dağlıyor

Ölüm,ta uzaklardan sesini verdi
Kıpkızıl suyunu akıttı
Azrail sivri pençelerini uzattı
Ve ruhu söküp aldı,acımasız

Kör duvarlara binlerce kez yalvardım
Nefsimi okşayan her şey benimdi
Ki,ölüm ta uzaklardan sesini verdi
Pişmanlık kemirdi,damarlarımda gezindi
Tüm nefesim pislik kokuyor
Sürüyle insan başucuma toplanmış
Yankıları duyuldu sefil kahkahalarımın
Rezilliğimi içtim kana kana
Kan bulaştı dudaklarıma,kan
Zenciler geceyi getirdiler
Taş kapılarını açtım gecenin
Sefil kollarına attım kendimi
İsyanlarıma sert bir zincir vurdum
Patladı duygularım,kudurdum

Volkanlar fışkırdı kafamda,acımasız
Kulaklarımdan kızgın lavlar aktı
Gözlerimden kanlar aktı
Boşluğun çekiciliğine lanet ettim
Kıyameti çağırdım,cehennemin saçlarını okşadım
Şeytanlar çağırdım,benden günahkar
Binlerce dehşet süzüldü gözlerimden
Sarıldım annemin kollarına,ağlamak için
Ki,taş gözlerimden kanlar aktı
Unutmuştum ağlamayı,şiirlere ağladım

Ölüm,ta uzaklardan sesini verdi
Kıpkızıl suyunu akıttı
Azrail sivri pençelerini uzattı
Ve ruhu söküp aldı,acımasız

aralık 91