Ölümün Senfonisi Şiiri - Sefa Kılıç

Adımın anlamı tıkandı bu sabah
Sonsuzluk kapılarındayım
Varlığımın kaybolmuş zamanları.
Düşündüm
Gecem ve gündüzüm
Soluyor tenimin kızıl rengi
Gözlerimin uzandığı gökyüzü
nerede hani ?

Veda vakti bir makamdan okunur
Geçmişimin şen sesleri
Yaşadığımı hissettiren
Tatlı meltem, soğuk kışlar, karlı sabahlar
Nerede sevdiklerimin dokunuşu
Bırakamam dediklerim
Ay nerede şimdi
Dönüyor mu dünya
Yaşam, yeni yaşamlara hala gebe mi
Bir sahnelik oyun muydu belleğim
Herkes nerede
Bu senfoni neden suskun?

Okudum, yazdım, koştum, durdum
Kimi zamansa yoruldum
Sevdim, geç kaldım
Hayatı yakından tanıdım
Varsayımlarım, kanıtlarım
Şimdi ne oldu ?

Ağlamaklı zamanlarım
Solgun tenime can katar mı
Vicdanım neden sustun
Ruhum ayakta mısın hala
Bir çığlık koparmayacak mısın
Yoksa sende mi soluyorsun
Bir ömür anlatılan sonsuzluğa.

Peşinden koştuğum bulutlar
Yılgın vücuduma bir korunak
Aradığım güneş
Soğuyan yerlerime bir ışık
Hani nerede bir ömür izleyen gölge
Asi yılmayan kişiliğim
sizde mi
Bu senfonide herkes mi suskun?

Ne büyük olaydı
Nefesinin durgunlaşması
Son atışını yapması yüreğinin
Gözlerinin kapanışındaki ağırlık
Son güneşi görmek isterken
Havanın kapalı oluşu.

Senden önce onlarcası yaşamıştı
yaşamdan ayrılışı.
Nicesi kemale ermeden
Toy bir yaşamı noktalayışı.

Acıların seni bir ömür bırakmayışı
Neşenin ürküten bakışı
Bir senfoni neden hüzün çalar
Ölüm neden yalnız yakalar
Soğuk beden
Donuk ifade
Sonsuzluğun içinde
Durmadan deveran eder
Kulaklarında çınlar durur
Bitmek bilmez
Ölümün senfonisi...