Ölümün Rengi; Siyah

İsa'nın çarmıhtaki gülüşüne eş bir gülüşle uyandım,on bir eylül sabahı
Düşümde dönüşü olmayan karanlık yollar,gözlerimde ise yarını olmayan annem
Eylülün on biriydi ve kimsesizliğimin ilk günüydü

Üşüyordum ölümü simgeleyen gözlerinde,
Kaybolmuş bir halde buluyordum kendimi gözbebeklerinde
Sen ise çaresizliğe kapılırcasına bıraktın beni, on yedi yaşımın sonbaharında

Bir boşluktayım sanki;
Tutabilsem ellerinden,kaybolabilsem ipeksi saçlarında

Ölümün rengiydi,saçların
Ölümün rengiydi,gözlerin
Ölümün rengiydi,siyah
Ölümün rengiydi,siyah

Fırtınalar koptu o an yüreğimde
Eylülün on biriydi ve yalnızlığımın ilk günüydü
Sonsuzluğa giden gemiye binmiştin artık ''bırakma beni anne'' demem boşunaydı
İçimde fısıldayan isyanın sesiydi o an,kabrine girmek isteyen bedenim değil ruhumdu

Eylülün on birinde buluşuyorduk,bir cami avlusunda
Krizantemi andırırcasına susuyordun,Leylak gibi asileşiyordun
Ben ise Mecnuna özenip seni arıyordum,adını bile bilmediğim o cami avlusunda
Fısıldıyordun bana adımı,anlatmak istiyordun ölümü siyaha çalan gözlerinde

Ölümün rengiydi,gözlerin
Ölümün rengiydi,saçların
Ölümün rengiydi,siyah
Ölümün rengiydi,siyah
Siyah,ölümün rengi