Ölümün Pençesi Şiiri - Mehmet Çiçek

Düşlerimde avuttuğum mutluluk oyunuydu benimkisi.
Gecenin siteminde yatıyor ölümün yakın pençesi.
Umutlarım sele kapılmış gibi boylamış denizimin dibini.
Hayallerim viranemdeki dökük penceremde ölü şimdi.

Yıldızlarım kayar buluttan bir yağmurun damlaması gibi.
Dalından düşer yapraklarım rüzgârda savrulması gibi
Güneşim, başucumda ölmekte olan bir ışığın sönüşü gibi.
Martılarım seslendiriyor arkamdan veda nağmelerini.

Bir ışık görüyorum, gözlerimin karanlığının sükûneti içinde.
Aydan gelen bir çift kanat, taşıyor feleğin içinden bedenimi.
Gözlerim kapalı, ellerim sarkık, bedenim buz gibi.
Ölümün pençesi zamanımdan önce alıp götürdü beni.