Ölümün Nefesi Şiiri - Yenal Karavelioğlu

Bu gece yeni bir bar keşfettim
Mezarlığın tam karşısında.
Dizilmiş boy boy selvi ağaçları
Çevrelemişler her yanı…

İnceden inceye yağıyor yağmur
Eşlik ediyor sensizliğe.
Toprak kokusu işliyor içime
Çekiyor kendine...

Çöküyorum bir selvinin dibine
İçiyorum şişeden sensizliğe.
Düşünüyorum da sensizliği,
Ölümün yanı başında,
Ölüm hiç bu kadar yakın olmamıştı bana…

Çekiyorum içime sensizliği,
Çekiyorum ölümün kokusunu ciğerime.
Bu gece içiyorum yeni barımda,
Sensizliğe, ölüme...

Ölümün nefesini hissediyorum yüreğimde,
Dolu dizgin yaşarken ömrümü.
Ayrılığınla tekliyor, yüreğim sarsılıyor,
Baharı yaşayacak tüm coşkusuyla gönlüm derken,
Kapıyı,
Annemle çalıyor ölümün nefesi...