Ölümün Mahiyeti Şiiri - Cihat Şahin

İnsan aciz bir mahlûk, etkilenir çok şeyden!
Manasını bilmezse, evham eder o şeyden.
Yaban durur daima, mahiyet-i meçhulden,
Bazende girer şoka, tehlikesi yok şeyden!

Garipçedir fıtratı, tuhafçadır mizacı!
Bir virüsle mümkündür, her insanın izacı.
Kaçırır sivrisinek, gözündeki uykuyu,
Pirenin ısırması, çoğuna verir acı!

Neticeyi görmeden, etkilenir zahirden!
Ya kapılır ya ürker, bi haberken ahirden!
Tetkik etmek zor gelir, süluk eder kolaya,
Etmez hakka müracaat, ölçü alır kahirden!

Ölüm güzel bir olay, mahiyeti terhistir!
Ondan korkan ve ürken, ancak gafil nefistir.
Teskereci bir nefer, niye korksun terhisten?
Sılaya hasret ruhlar, şu bedende hapistir.

Korkar ancak ölümden, yokluk sanan sonunu,
Kaybederim zanneder, o çukurda canını!
Zayıf ise imanı, şayet hayy-ı kayyuma
Kâbus gibi görünür, ona hakkın kanunu!

Ölüm tıpkı bir doğum, dardan çıkmak genişe!
Yapsa akıl kıyası, hayret etmez bu işe.
Dünyaya gelen bebek, şekvacımı gelmekten?
Bu misalle bakmalı, arzdan öte gidişe!

Ebede müştak olan, mahkûm olmaz dünyaya!
Varken uçmak göklerde,gitmek ister kim yaya?
Bir tarafta saadet, bir tarafta meşakkat,
Cennet-i baki varken, hayatmı buda güya?

Tebdil-i mekân etmek, korkutmasın yolcuyu!
Gideceği mekânda, gölgeler var kopkoyu.
Mahiyeti bir sahra, dünya denen şu arzın,
Uzunca bir rüyadır, gördüğün ömür boyu.

Ölüm büyük nimettir, asla korkup titreme!
Şayet sana gelirse, yüz çevirip “git” deme!
Vesile-i vusuldür, gerçek dost’a götüren,
Muntazır ol dört gözle, bayram olan o deme!