Ölümün kokusu eylül kokuyor

her uykuya düştükçe gözlerim
ölüm öptü düşlerimden
ve yok oluşlara saldım kendimi

kırık bir sazda telsiz tınımda
hesapsız sevdamda
gülsün bağrımda
hep kahır yine kahır
ömrüm ölüm soluyorsun

ya sen haydi kalemine yasla ruhunu
ve yazıl geceme
tüm gözler mumlu gülümsemekte ölüme

kırık bir konsolda gizlediğim şiirlerler gibi
ve yüzüne düşen çizgiler gibi
sevdamı yazdığım dizeler gibi
hep gece yine gece
ölüm kokuyorsun

eylülün yaprak dökümünde
ayrılık pranga ömrüme
ve yalnızlığının en koyu ölümüne hükümlüyüm

mahmudiye düzkaya