Elma kokusu Şiiri - Yaşar Adıyaman

Elma kokusu
****
sedasız işlenen saatlerin
günahına ağlıyordu gün
gizemliydi güneş kızıl kan rengine

dağların ardındaki
dehşeti görmemeye
bulutları kan ağlıyor asumanın

bahar adını saklıyor utandığı zamana,
yasaklı elmadan kovulmuştu Adem

biliyorum
kimliksiz masum bir çocuğun
günahına ağlıyor o dem

on ikiden vurulur kalbim

ismailler hatırına
elmanın kurtçuğu olup,

asaletin boynuna urganı asardım
bir gün daha bekleyelim diye

günahı terbiye eden iblis
yalan bir elma ısırdı dişlerim

nefessiz kaldı coğrafyamda
çocuksu yarınım

dilim olsaydı da keşke
konuşabilseydim

dinim kadar
konuşabilseydim
kardeş olduğumuzu anlayacaktın

şimdi paslı bir çiviyi taşıyor gözlerim
annemin bakışı damlıyor yüreğime

gördüğüm rüyanın yalancısıyım
yabancısı olmaktan korkuyorum
emanet olan bedenime

gözlerim olsaydı
görürdüm dağdaki yansımanı
konuşurdu dilimin asumanı

ey mazlum, mahzun ve efsun bakışım
istemedim ben böyle yargılanmayı

adalet terazisi düşmüş öteki yanıma
ağır geliyor bu mesele bana

ölümün bekçisi değilim ben
elmayı bahane ettiler binlerce cana
azrail utandı benden yana

güneş doğmadan sabaha
bir ses düştü nefes kadar derin

elmalı barut kokusu ayırdı
günahsız yürekleri

arzın sahibine yalvardım,
elma ağaçları kurusun

kurusun ki
kokusu bilinmesin,
tanınmasın kimsece

çocuk yanaklarının
adı olsun ki
ölümün kokusu gelmesin
elma’dan...

yaşar adıyaman / ölümün kokusu