Ölümün Kıyısı Şiiri - Derin Akkurt

Neticede aşk bildiğim,
bir ölümün kıyısı değil miydi?
Kime aldanıp gardımı indirdiysem,
senin yokluğunu doldurmak içindi.
Kime yönümü çevirdiysem,
pençelerini ruhuma geçirdi.

Bu hayatta en çok seni sevdim.
Ve ben kime inanıp kime güvendiysem,
beni senin gibi sevdi.
Vefa dedim olmadı,
cezam desen hiç dolmadı!
Acıyla terbiye ettin ya beni,
yine de yaralarım sağılmadı.

Sevilen bir çocuğun gülümseyişi,
gökkuşağının yedi rengi...
Benim ise çevrem boydan boya duvar,
içimde alabildiğine bir matem kokusu...
Sırf sana varmak içindi arafta kalışlarım.
Uyandıramadım kış uykusundan!
Tutuştu da her yanım, beni bir duyan olmadı.

Eğildiysem uzağında bir virgül gibi,
ve beni bu sona taşıyan fırtınada
en dibe vurduysam,
bunda senin de payın var.
Bunu sakın unutma!