Ölümün Kara Toprağı

Ölümün kara toprağına dokunuyorum
Daha demin taptaze gözyaşlarıyla sulanmış
İçime çekiyorum o hüzün ve çaresizliğin
Derinlerine işleyen toprağın ölüm kokusunu

Uzak ufukların yarınına koşar gibi uzaklaşıyorum
Tüm gülen yüzlere veda ediyor bugün
Sağnak yağmurlar gibi gelecek üzüntü çığlıklarını
Karşılamaya gidiyor bir iki yalnız kayıkçı

Buz gibi mezar taşına dokunuyorum
O insanı soğutan mermer, ölümü hatırlatıyor
Soğudukça soğuyorum insanlardan
Bir çizgi gibi yolumuz bir tarafı yaşam değer taraf ölüm

Gökyüzünün karanlığına bakıyorum
Yalnız sokakların patlak lambalarının ürküttüğü geceleri
Sessiz fısıltıları duyuluyor ölümü yaşamışların
Bende Onları dinliyorum karanlık sokakların baş ucunda

Elimden kayıp gidiyor o vakit kara toprak
Toprağı oluyor gözlerini kapatmışların
Zamanla unutuluyor gömülenler
Unutulmasalar hiç güler miydi bir daha gönüller?