Ölümün Kapısında Şiiri - Osman Şener

Ölümün kapısında durdum…
…
Çocuğum…
Gülüp oynuyorum umursamaz;
Bilyelerimle toplanıp dağılıyorum.
Bu köy benim… Her şey benim:
Ağaçlar, kuşlar, dereler, pınarlar…
Rengârenk çakıl taşları mücevherlerim.
Bütün insanlar dost;
İnsan kötü olabilir mi hiç?
İnanmıyorum! ...

Yoldayım…
Yürüyorum…

Besmeleyi dolamışım dilime,
Başka bir âlem içindeyim;
Yanımda melekler yürüyor;
Ben yürüyorum.
Çocukça bir muradın peşindeyim.
…
Aa! İşte bir eşme
Yorgun ve susuzum
Eğilip içiyorum… Oh!
Sonra uzanıyorum çimene
Uyuyorum.
…
Uyanıyorum.
Gün battı batacak
Başucumda bir parça ekmek;
Aman Allah’ım! Başucumda ekmek! ?
Öylede açım ki.
Yumuluyorum.
…
Ölümün kapısındayım.
Gencim…
Dikiliyorum heva ve heveslerle;
Dikiliyorum bıçkın ve arsız.
Farkındayım yoksulluğumun;
Ondan kaçmak için;
Kaçıyorum.
…
Gurbetteyim.
Kutsalım yok;
Hiçbir şeye saygım yok.
İsyanlardayım…
Her şeyden mahrum, herkese küskünüm...
Yok oluyor birden dünüm bu günüm
Kararıyor dünyam, bir karanlığın içine düşüyorum
Boşluktayım, hiçlikteyim...

Sonra bir anaforun içinde;
Kendinden geçmiş bir biçimde,
Yoğruluyorum…
Evet çile;
Merhametin bir başka tezahürü;
Anlıyorum.
…
İstanbul’dayım…
Kurşun yağıyor akranlarımın üstüne
Fitne yağıyor kurşundan beter
Ölümün kapısında duruyorum belli
Öleceksem eğer…
Yaşayacaksam eğer…
Düşünüyorum;
Uğrunda yaşamaya
Ve ölmeye değer,
Bir sebebim olmalı diyorum bu kurtlar sofrasında...
Sebep diye seraplara sarılıyorum:
Anlık sevinmeler
Ve sonsuz yeis...
Bıktım aldanmalardan;
Bunalıyorum.

Ölümün kapısındayım;
Eşiğinde işkence yapıyor katiller;
Mahpuslara düşüyorum sonra.
Şişlerle üstüme geliyorlar;
Her şey fenaya uğruyor birden;
Bütün -izmler, bütün -cilik -cülükler…
Yanıyor bütün sahte ilahlar;
Kızıl dilini görünce cehennemin;
Yakin hâsıl oluyor birden
Âlemlerin Rabbi kalıyor bir tek;
“Hak geldi batıl zail oldu.” diyor bir ses içimden;
“ İşte buldum’’diyorum sonra ben
—İşte buldum…
Şeksiz, şüphesiz,
Saf bir imanla,
İnanıyorum.

Ölümün kapısındayım:
Allahım!
Her an benimlesin, ne güzel…
Ve seni sevmek ne güzel…
Hissediyorum her zerremde aşkını;
Uğrunda yaşamak…
Uğrunda ölmek…
Fark etmiyor artık!
Tek suçum seni sevmek olmalı, yaşarsam;
Tek suçum seni sevmek olmalı ölürsem.

Takdir senin;
Yaşıyorum.

Zirvedeyim…
Aşağılarda bana hayat yok artık, dönemem...
Dönmem!
Burada, dost meclisinde mekân tutmalı;
Gark olmayı beklemeliyim rahmetine.
Zevklerin zirvesinde,
Bekliyorum.

Kem gözler var üstümde,
Farkındayım;
Kalplerinde kin kaynıyor fokur fokur;
Gözleri kin kusuyor…
Hissediyorum.
Kılım kıpırdamıyor yinede;
Dağ gibi duruyorum…

Bir sabah…
Geliyorlar üstüme…
Güller açıyor göğsümde birden;
Hatta dikeni batıyor birinin
Bulutlar sıyrılıyor ayın önünden
Nurdan bir lafzullah görüyorum
Kanatlanıyorum sonra yeşil kuşlarla;
Meleklerle konuşuyorum;
Biri müjdeliyor beni, eğilip kulağıma:
—Şahadet bu… diyor;
Hamdediyorum.
İlahi bir name olup dönüyor sesim,
Mest ediyor beni
Yankılanıyor onsekizbin âlem;
Dinliyorum…