Kara bir örtünün:
Diğer tarafıdır, ölüm!
Boşluktur, uçurumdur, sonsuzluktur;
Meçhuldür o bölüm…
Dokunamazsın, hissedemezsin.
Tasvir dahi edemezsin…
Karanlığını, soğukluğunu, kokusunu;
Düşünür ürperir! Kaçmak istersin…
Çaresizsin… Bir yere; gidemezsin…
Ve! O kara örtüde;
Kendini görürsün…
Belki en acısı, en kötüsü:
Geride bıraktıklarını düşünürsün…
Sonra:
Ölümün hüznü çöker üzerine.
Kalbin sıkışır, silinir düşüncelerin!
Dudakların kurur, gözlerin büyür, tenin beyazlaşır;
Çaresizsin… Bir yere; gidemezsin…
Şahabettin MertKayıt Tarihi : 27.6.2007 00:44:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ama şiirdi. Güzeldi.
Sabah uyandığında
Nefes aldığını bilmek
Nefes aldığını hissetmek
Ne kadar güzel
Ne kadar güzel yaşamak.
Işıkla buluşmak.
Etrafındaki her şeyi görüp algılamak
Bir nefes,bir nefes,bir nefes
Daha alıp vermek.
Düşünsene...
Sabah olmuş,gözlerin açık
Işığı göremiyorsun
Etrafında bir şeyler oluyor
Muhakeme edemiyorsun
Nefes alamıyorsun
Buz gibi soğumuş her yanın
Aman yarabbi
Korku yok zaten
Olan heyecan...
Sabah gözünü ışığa açtığında
Nefes aldığını bilmek
Hayatı hissetmek
Yaşadığını görmek
Ne güzel.
21.09.2002
Recep Uslu
Buda benden olsun.
TÜM YORUMLAR (16)