Ölümün Hikayesi Şiiri - Memet Karabalık

Baştan alalım istersen
Hikaye bir eski zamanda peydahlanmış
Adı bilinmez bir eski şehirmiş mekan
Kadının biri bir oğlan çocuk doğurmuş
Doğumlarda keramet varmış o demler
Çocuk kerametsiz doğmuş ama
Ne gök gürlemiş gelişine
Ne de nehirler coşmuş doğumuna
Baba dışarıda beklemiş hep
Bir mucize olur diye
İnadına, bir yücelik yaşanmamış o gün
Bir sıradan çocuk
Bir sıradan günde doğmuş
Ölümün hikayesi böyle başlamış
Sevinmemişler ama yine isim vermişler çocuğa
Bir sıradan isim daha girmiş ölüm yoluna
Sıradan çocuklar ağlar ya
O da öyle yapmış
Acıkmış ağlamış
Susamış ağlamış
Düşmüş ağlamış
Kızmış ağlamış
Sıradan çocuklar güler ya
O da öyle yapmış
Oynamış gülmüş
Koşmuş gülmüş
Gıdıklanmış gülmüş
Sevilmiş gülmüş
Tırtılın koza saltanatı gibi kundaklanmış önce
Koza açılınca kelebek olsun istemişler
Çocuk oralı olmamış
Oturmayı öğrenmiş
Emeklemeyi öğrendiği gün yakmış kendini
Yürümeyi öğrendiği gün ise kırmış kolunu
Sokak kapıları açılmış bir gün
Sokağın tavanı kadar gülmüş derler
Tanımadığı çocuklarla kavga etmiş önce
Sonra koşmaca işgal etmiş mahalleyi
Arkadaşları olmuş çocuğun
Oyun arkadaşları
Kavga arkadaşları
Nehir arkadaşları
Bir yaz günü kara bir gömlek giydirmiş babası
Elinden tutmuş çarşıya götürmüş
Bir kağıda çocuğu sıkıştırmışlar
Kağıttaki çocuk okula kayıt yaptırmış
Çocuğun başka arkadaşları olmuş
Okul arkadaşları
Okul bittiği gün çocuk da bitmiş
Evlendirmişler askerden sonra
Bir güzel karısı bir güzel çocuk doğurmuş
Mucize olmuş o gün
Melekler arşdan arza inmişler
Çocuğun çocuğunu selamlamışlar
Oysa bizim çocuk görmemiş bunu, ne de hissetmiş
Çarşıdan eve bir yolmuş ölüm
Bir kamyonun patlayan freniymiş meğer
Bir hikaye böyle bitmiş
Derler ki çocuk ölmüş
Yirmiüçündeymiş henüz