Ölümün Hikayesi Şiiri - Burhan Şenkalaycı

Bir çok ayakkabı göreceksin kapıma son gelişinde
İçerideki yığın insanları görünce şaşıracaksın.
Eş-dost,yabancı hüzün dolu bir topluluk bulacak seni.
Gülümseyip koşacağım kollarına,farkında olmayacaksın…

Uzunca yatmış göreceksin karnıma konmuş bıçakla.
Seni saygı ile karşılamam aklında,şaşıracaksın.
Solgun ama gülümseyen yüzle yerde bulacaksın beni.
Omzuna dokunup teselli edeceğim, beni duymayacaksın…

Gözlerinden akan yaş,dert verecek yüzüme akışında.
Tanrıyı sorgulayacak belki,sitemle haykıracaksın.
Ellerine el değecek,bir yudum suda bulacaksın teselliyi.
Sana kızarak buradayım diyeceğim, sen duymayacaksın…

Gözlerine inanamayacaksın, iki metre kefenin yakıştığında.
İki ucundan tutup derin bir çukura yatıracaklar, şaşacaksın.
Hani üşürdüm ya en küçük soğukta,bilir gibi örtecekler üzerimi.
Burası sıcacık iyiyim diyeceğim,ama duymayacaksın…

Bir mezar içinde bırakıp,yalnız gitmeye mahkum kalışınla,
Dost tesellisine mahkum,çaresiz uzaklaşacaksın.
Alışkındı de, korkmaz yalnızlıktan,çok kaldı bensiz geceler,
Ben ama hep seninleydim diyeceğim,sen duymayacaksın...