Faniliğiyle barışabilirsek bedensel varlığımızın
Anlamsızlığı anlaşılır öfke ve korkularımızın.
Ölünce,
Otoliz, yani kendi kendini yeme başlar önce
Vücutlarımız patlayacak kadar şişince
Patlar, dağılır ve toprağa karışır seslice;
Beden bitmiş olur böylece.
Kapalı veya açıkta,
Sızdıran veya sızdırmayan tabutta,
Ya da doğrudan toprak altında;
Kesilse,
Biçilse,
Yakılsa,
Atılsa,
Her nasılsa,
Ölünce mutlaka yok olur beden;
Fanilik yok olmak demektir zaten.
Peki, nedir ölmeyen?
Ruhtur ölmeyen;
Ne kadar cahildir bunu bilmeyen!
—Bundan sonraki kısım eşime aittir
Kimse üstüne almasın!
Son durak, inmeyen kimse kalmasın —
Ölümsüz aşklardı eskiden bir de
Şimdi nerde?
El cevap:
Cebimde!
Var mı isteyen?
Kayıt Tarihi : 21.4.2008 12:03:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!