Ölümün Erleri Şiiri - Barış İpek

Yürekleri kanatan bir hikayedir Sarıkamış…90 bin askerin acı hikayesidir…zamansız bir seferde yok olan bir neslin hikayesidir…bedenleri donduğu için, karınlardan kendilerini parçalayan kurtlara, donmayan tek yerleri olan gözleri ile bakabilenlerin hikayesidir bu…öldüğüne ancak gözleri ile şükreden kahramanların hikayesidir bu…

Sarıkamış derler adına tarihte
Askerlerin donarak öldüğü bu yere
Bir harita mı yoksa bir bedel mi?
Türk bayrağındaki kırmızı yere

1914 yılında çıktılar vatan için yola
Rusları kovalarken geldiler Sarıkamış’a
Ne bir parke, bir bot, nede bir komutan
Kendilerini teslim ettiler beyaz acıya

Bir mermi yakmadan düştüler toprağa
Tüfekleri, kurşunları ve bayrakları boynunda
Hatunun koynuna uzanır gibi yattılar kar a
Dillerinde şahadet, üstlerinde yoktu urba

Yıllarca saklandı onların bu öyküsü
Uzaktan çalı çırpı sandı onları köylü
Güneş durdurdu bu sessiz çığlığı
Bir dağın sırtında yatar binlerce ölü

Sivaslı, Diyarbakırlı, Samsunlu
Her biri babayiğit birer soylu
Donsa da elleri ayakları ve vücudu
Öldüğüne şükretti ölümün erleri

Sonunu düşünmeyen kahraman olur
Zamansız seferlerin sonu bozgun olur
Herkes yaşamak için derbeder olur
Öldüğüne şükretti ölümün erleri

Ne yapsalar fayda etmedi dondu bedenleri
Bir tek gözleri, gözleriydi canlı yeri
Kurtlar parçalarken ince elbiselerini
Öldüğüne şükretti ölümün erleri
Öldüğüne şükretti ölümün erleri…