"Ölümün degil, ölünün yüzü soğuktur "derdi annem.
Seni, orda yatarken gördüğümde anladım.
Bir daha gelmeyecegin gerçeği, tokat gibi vurmuştu yüzüme.
Göğsüme oturan ise, bir taş.
Hani taş yerinde ağırdı..?
Bu taş nefes aldırmıyor anne..!
Yaş yere basıyorum ayaklarımı.
Soluduğum tenin, kara toprağın
Açlığını bastıracak kadar soguk.
Bu taş, nefes aldırmıyor
Bu yaşlar, hiç kurumuyor anne..
"Ben onu göremiyorum" diyordu, küçük yürek.
O seni görüyor ama, dediğimde,
Âmâlığımı yüzüme vuruyordu,
Çağır gelsin diyerek..
Yüreğim kör olmuştu,
Gözlerime ne gerek...
Şimdi herzamanki yerin, hep boş
Her akşam kapıyı, sen gelmişsin gibi açıyorum.
Senle konuşup uyuyorum.
Dahası uyumak denirse,
Binbir celllatla boğuşuyorum.
Elime alıp, ne kadar hissiz diyorum oysa.
Adı taş..!
Bağrımda ataş
Gözümde yaş,
Dilime her an gardaş,
O taş varya, o taş
Yüreğime kurmuş bağdaş....
13 haziran 2018
Kayıt Tarihi : 13.12.2018 13:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
