Ölümün Beyaz Yağışı Şiiri - Hüseyin Kıyak

Kaç yorgun mevsimin geçtiğini bilemeden,
Kırıcı bir soğuk başlar, tepeden en tepeden.

Bembeyaz gökyüzü bürünür acıya, hüzüne,
Ve nadir kar taneleri inecektir yeryüzüne.

Çoğu bırakır kendini, anlamsızlığa, sarhoşluğa,
Dönüp bakabilmek mümkün değildir o boşluğa.

Kimisi şaşkın, somurtkan ve hışırtısız yol alır,
Kimisiyse cılız bir ağacın kupkuru dallarında kalır.

Bazen ufacık aralıklarla mutluluğu bulurlar,
Bazense karanlıklarla arkadaş olurlar...

Hiç bilemezler ama nereye gideceklerini,
Ve Toprak Ana tebessümle karşılayacaktır hepsini.

Nihayet hissettikleri an zamanın akışını,
Teker teker eritecektir onları, sabırsız güneş ışını.

(Ankara, Kasım’89)