Eriyorum sanki günbe gün
Issızlşıyor her beklenişte ruhum
Korkuyorum sanki her gün
Kalbim taş kesiliyor biliyorum
Unutuyorum tüm yaşanmışlıklarımı
Kaybediyorum hafızamda resmini
Duyamıyorum artık ince sesini
Tutamıyorum beyaz ve naif ellerini
Mahrum kaldım bu koca şehirde
Sensiz ve biçare bir şekilde
Izdırap oldu artık seni sevmek bile
Biliyorum yavaş yavaş yok oluyorum
Unutmaya yüz tuttum sanki seni
Hayal bile kuramıyorum
Hastalanmış bir hekim gibi
Derdime bir derman bulamıyorum
Seni sevdiğim o gün
Yeniden doğmuştu ruhum
Senin de beni sevdiğin o gün
O zaman başlayacaktı ölümüm
Adem Taşdemir 2
Kayıt Tarihi : 17.4.2023 12:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!