Ölümün arkasından Şiiri - Halil Aydın

ÖLÜMÜN ARKASINDAN
Bu gün alabildiğince deli, deli esiyor rüzgâr
Yapraksız ağaç dallarında hüzünlü
Bir şarkıya dönüşüyor rüzgâr
Kar yağıyor lapa, lapa
Diz boyu her taraf kar
Sabahın erken saatinde
Bir baba çocukları uyurken
Eşine elveda deyip çıkıyor evinden

Üşüyen yüreğinde bir kaygı düşüyor içine
Bilemezdi ama belki son çıkışıydı evinden
Öpmemişti çocuklarını uykuları bölünmesin diye
Tekrar dönecekti, öperim demişti belki de
Ana hamurunu yoğurmuştu teknede
İçi yağlı, katmerli hazırlıyordu;
Dönecek baba ve çocuklarına

Çocuklar okullarına gidiyorlardı
Diz boyu karlara bata çıka
İki kardeş odunlarımız elimizde
Bütün öğrenciler gibi toplandık
Okula giriş yerinde
Hüzünlü, hüzünlü bakıyordu
Arkadaşlar bize
Kimisi soru soruyordu; babanız evde mi diye
Kimisi nasıl kestiniz bu odunları diye

Sınıflarımıza girdik, sıralara oturduk
Öğretmenimiz girdi içeri
Daha oturun demeden alın çantanızı
“Haydi, gidin” dedi bize evinize
Bir farklılık vardı her gün kinden bize
Bir şeyler his edip ateşler düştü yüreğimize
Bir hüzün bir merak düştü içimize

Bir babanın kanı akmıştı karla örtülü
Toprak üzerine
Bir sıcak kan akıyordu karlar içine
Karları çizik, çizik eritmiş
Karlar kırmızıya dönmüştü
Bir ana çökmüştü üzerine
Sarılmıştı son gez bedenine
Halam kardeşlerim çığlık çığlığa
Hüzünlü açı bir manzara
Mıh gibi çakılı yüreğimde
Yıllar geçse de canlanır
Gözlerimin önünde
Tüm gülüşler unuturum
Genç yaşta bir babanın onca
Çoluk çocuğunu düşünmeden
Hangi hastalıklı bir düşünce
Bir babanın yaşam hakkını alır elinden
Bu zihniyet; çeşitli kanallarla beslendikçe
Bu acı, bu figan, bu gözyaşı
Yılar geçse de, dinmez anaların gözyaşı
Yetim kalır çocuklar, acılar çıkmaz kalır
Yüreğinin derinliklerinde
HALİL AYDIN (Sizden biri)