Ölümün Amacı Olmalı! ..

Mantığın yitirildiği
Duygusallığın başladığı yerde
Seninle yoğunlaşan düşlerim başlardı,ağlardım,
Pasaklı denizler kudurur
Ölümle yarışan zaman ağlardı,ben ağlardım.
Açan her karanfil gibi kurşunlar sıkılırken beynime
Yanağıma buse sanardım senden,ağlardım.
Yüreğim yabancı olmadığım bir çarpıntıyla çarpardı
Düşte olsa mutluydum,
Kanunlar yoktu çünkü,
Yasalar çiğneniyordu,
Kirli fedailerden uzak,kendi kurallarımızla oynardık
mutluluk oyununu...
Sonra işıltılı yıldızların sönmesini seyrederken gece,
Seni ve düşlerimi anlatmaya başlardım
Kelimeler kıyafetsiz kalırdı,ağlardım...

Ne vakit gözyaşlarım aksın isteseydim;
Göğsümün ortasında kenetlenmiş bir yumruk boğardı beni,
İçime ağlardım,
Ağladıkça içime eksilirdim...
Ne vakit gözyaşlarım aksın isteseydim;
Gözlerime ateşten kumlar dolardı,yakardı beni,
Kendime yanardım,
Yandıkça körüklerdim ateşi...

Ama artık yanmak istemiyorum.!
Cansız bir masadan farksız olmak,
Türküleri yanlız dinlemek çığlık çığlık,
Ne olursa olsun gülemeyen,
Ve ağlayamayan,
Öylesine keskin,
Öylesine sınırsız ve tarifsiz acılanma istemiyorum.
Hayat gibi saçmayım belki,
Yarım kalan besteler gibi,
Ve belkide değerleri yok eden yıkım gibi...
Ama ben öylesi bir yıkılma istemiyorum.!
Dağların en kuytu yerlerinde unutulmuş bir özgürlük çiçeği,
Sınırlarda paylaşılamayan bir başkaldırış,
Ve öylesi amaçsız bir ölüm istemiyorum.
İnsan olmak
Ve insan gibi ölmek istiyorum....