Sensizliğe mahkûm etme beni!
Ölümün adıdır sensizlik.
İçimde hep korkusunu taşıyorum
terk edilmenin.
Bir gün terk edersen beni
ne güneş doğar günüme, ne geceme ay,
vay halime VAY! ...
Bir bir geçer gözlerimden
birlikteki günlerimiz
ve yığılır hafızama hatıralar.
Sanki çöker üstüme dağlar
taşıyamam bu yükü.
Sensizliğe mahkûm etme beni!
Zaman kısalmışken yaşantıda
çabuklaştırma ölümü;
ölümün adıdır sensizlik!
İstanbul, 2002
Hülya ArısanKayıt Tarihi : 22.3.2002 13:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ve susuyorum....
TÜM YORUMLAR (1)