Kanatsız taşlar Şiiri - Arap Kurt

rüzgar dahi tasarruf ederken kendinden
nefesimi boşu boşuna tüketiyorum
gün gelecek nefes gerekecek
çünkü ölüm nefes tükenince gelecek

öyle ki
ferahlığı ayrı güzel
öfkesi her şeyi kökünden söker
dur demeye kalmadan
kendini atıyorsa boşluğa bir kuş
rüzgar kol kanat gerer
biliyorum bu intihar değil
özgürlüğe uçuş

ben yapmaya kalksam bunu
uzatmaz rüzgar elini
bahanesi hazırdır
ağırlığımın yer çekimi

şimdi anlıyorum
taşlar neden kanatsız
ruhsuz
ve
cansız