Ölümün Şiiri - Turan Oflazoğlu

Ölümündür bak
erişilmez doruklarda birdenbire
bu ağartı.

Ayak sesleri, kapkara kaçışır yüzünden parıltılar
gülümseyişlerin, güvensiz dallardan uçan
küçük kuşlarca ürkek, donar
gecenin karaelmas yüzünde bütün
öldün.

Yeşil kuytularında tek tük açan
nilüferleri söndüre söndüre
koyulaşan gölün
- ancak çöküntülerle berkinen bu yürek -
gölün ıssız, soğuk sularında elin ayağın yüzün
durulurken,
gökburçlarının nicedir engin,
uçurumlu aynalar içre sakladığı, en uzak, en senin
olan güzelliği artık bulurken.

ölümündür, geyiklerin
dal dal çoğalan boynuzlarında bir tan
ürkmüş, iri gözlerinde bir tan
tere batmış tüylerinde bir yeni tan götürürcesine, bak

ölümündür taşıdığı geyiklerin dağlara.