Ölümüme Haykırış

İpte sallandım yüzyıl boyu
Bir gözyaşıydı istediğim çağlayanlardan
Gömdüm kendi toprağımda kendimi
Salındım, ölümüme döndüm yüzümü

Hiç kimsenin olmadığı bir kentin
En serin sonbaharında
Kuşluk vakti solan güllerim
Solgun bir bahara dönüyor yüzünü

Ölebilirim artık gönül rahatlığıyla
Sandalyede salınan bir şiir gövdem
Zaman dursun ayaklarım altında
Bölündüm, ölümüme döndüm yüzümü

Ölüm döndü yüzünü omzumun gölgesinde
Peçesinin altında söylenmemiş bir sözle
Nefesimden bir tutam saç taktım yüzüne
Sessizce çattı saçlarını ölüm yüreğime

Ilık bir titremeyle dirildim yeniden
Doğruldum toprağın yüreğinde
Kuruyan yapraklara bastı ayaklarım
Yanıldım, ölümüme döndüm yüzümü

14 Mart 2013
Perşembe