Ölümüm Şiiri - Özdemir Aydın 2

Yalnızlığımı yazdım,
Göğün mavisine küskünüm,
Gecenin zifirisine yazdım,
Azımı, çoğumu, günahımı, sevabımı.
Ben şimdi bunun altından nasıl kalkayım,
Elli yıllık bir veresiye defteri,
Kimden ne aldım, kime ne verdim nerden bileyim.
Cümle alem etrafımda ne varsa kalem kalem tuttum.
Kah ölüm korkusu, kah itiraf,
ne dersen de.
Asrın hastalığına yakalanmak nasıl vahimse,
Yalnız başına bir odaya hapsolup,
kendi kendine hem hemşire, hem de doktor olmakta, o kadar zordur.
Hüsnü niyetlerin boğazında düğümlenir,
Ayaz soğuğu gibi bedenini üşütür.
Ehh benimkisi de aynen öyle,
Boğazda Kızkulesi gibiyim, yalnız ve bir başıma.

Yalnızlığımı yazdım,
Göğün mavisine küskünüm,
Gecenin zifirisine yazdım,
Nerden bile bilirdim pandemi olacağımı.
Yorulurdum, darıkırdım,
Taa böyle hayatın .... der söverdim.
Hatalarıma gülerdim,
Günahlarımı severdim,
Ki arkadaşlarım lakabıma, "acı patlıcan" derlerdi.
Fakat şimdi öyle değilim,
Sövsem bile sesimi duyan olmuyor.
Vuruyorum kendimi şiire, o da kesmiyor.
Bir seferde dokuz hap, iç iç bitmiyor.
Sağolsun doktorum aradı, ilaçlardan birini kesti lakin,
üzerine iki ilaç daha ekledi.
Pehh
Ulan Özdemir sen bu hallere düşecek adam mıydın.

Yalnızlığımı yazdım,
Göğün mavisine küskünüm,
Gecenin zifirisine yazdım,
Şakağımdan sol gözüme vuran ağrıyı,
Göğsümde dinmeyen sızıyı,
Parmaklarımın tek tek kırılmışcasına ağrısı,
Nefesimin yetersizliği.
Gözlerimde,
Gözlerimde haddini aşan bir yalnızlık,
Ölüm kokuyor nefesimde.
Ölüm kokuyor nefesimde.
Ölüm, cesedime çok yakışır lakin,
Ölümüm, ölüm getirir size.