Kim sever ki ölümü gidenin götürdüğü hatıralar yüzünden, kim sever ki ölümü kalanların gidene teslim ettiği hayalleri yüzünden. Giden de isteyerek gitmez ki bıraktığı hayalleri, dokunamadığı sevdikleri var iken daha dünyada. Kim bilir belki de bir gün ölümsüzlüğü deneyimleyecek insan o zaman ne yapacak merak ediyorum.
50 yıllık yaşantısının 20 yılı çocukluk olsa 30 yılda yaşadığı ve yaşattığı ve kaybettiği ve yitirdiği ve üzdüğü, kırdığı, dağıttığı, başaramadığını sandığı onca şeyi sonsuzluğun içinde nasıl deneyimleyecek... Ben ölüm dediğimde ruhumun değil bedenimin terki diyar hallerine bakıp sesleniyorum asıl doğumu bildiğim için yüz yıllık ömürler hayalinde değilim.
Tek derdim, kaldığım sürede dünya üzerinde ki düzeni bozukluğa zerrede olsa dokunmak, birine göre devrim yapmak, diğerine göre derviş olmak, birine göre aşk, diğerine göre sevgi, bir diğerine göre aymaz bir adam olmak ama hepsinde bir ışık yakıp, bir pencere açıp, bir ışık gösterip öyle gitmektir.
Hangimizin sancısı ağır gelmez ki bedenimize, hangimizin derdi dermansız hissettirmez ki kendisini. Sevdiklerimizin hastalıkları kapı komşudan daha çok yakmaz mı canımızı. Tüm acıları sığdırdığımız ömrüm, mutluluklar sığdırılmış hallerinde kaç gülümseyen çocuk bıraktık geride. Kaç vazgeçmek üzere olan yüreği mücadeleye kattık, ekmeğini yitiren bir yoksulun sofrasına katık değil yoksulluğuna yangın olup sisteme karşı durduk. Adımız kimi zaman Şems oldu kimi zaman Che, Fidel, Deniz kimi zaman sürgün verdik umutların ortasından aymaz gecelere.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta